dag 1

Zaterdag 19 juni 2011

Het was nog donker toen we om kwart voor vier bij het gesloten hek van het Spectrum verzamelde om naar Slowakije af te reizen. Om klokslag 4 uur zaten we met 12 man in twee bussen met nog 1300 km voor de boeg.
Binnen het uur was Duitsland in het zicht. Pas na drie uur kwamen ze in de grote bus er achter dat het achterin wel lekker chill is met een stoel in de slaapstand. Na de eerste stop lustte de Fiat Ducato wel een slokje, de bus rijdt 1 op 7 met nog 1000 km te gaan betekent dat nog wel een paar keer tanken.
De reis gaat voorspoedig, het is niet al te druk op de weg. Het is nu kwart over negen en we hebben er nu al zo’n 450 km op zitten.
Tegen elven hebben we een bezoekje gebracht aan de Burgerking, mevrouw was zo aardig om ons allemaal een kroon te geven, zie foto. Om half een passeerde we de grens van Oostenrijk.


In de kleine auto was het meestal rustig. Maar als je in het witte busje kwam zat de rust er tot 12 uur aardig in! Om een uur of 1 werd de rust al gauw een chaos. Met onder andere Berne die tot 12 uur aan geslapen heeft zat vol met energie! Toen we de 2e stop hadden gehad hadden kregen de de chauffeurs het flink voor hun kiezen met de schreeuwende uit het raam roepende ‘’tieners’’ iedereen probeerde uit alle macht alle vrachtwagens te laten te toeteren. Dan zal je denken:’ hoe oud zijn die tieners?’ nou dat zit tussen de 14 en 17 jaar! Het proberen om vrachtwagens te laten toeteren is altijd een optie voor jong en oud(laten ze in de bus merken!) er is ook nog een leuke foto van Kwik, Kwek en Kwak die te lagen slapen heerlijk knus met z’n drieën op de achterste bank, of tewel: Terrence, Jeremy en de toen nog Oh zo rustige Rudie! Die toen hij wakker was flink tekeer ging! Onze Nico zat als enige in de bus bij de leraren (de kweilebal) bij de laatste 300 km gingen het er nog leuker aan toe en werd het nog gekker! Ik denk dat het beter is om dat tussen de groep te houden.


Om half zes arriveerde we in Ton, het plaatsje waar het allemaal om draait, we werden welkom geheten door de heer Heldoorn en de mensen uiit het plaatsje Ton, de pastor die het initiatief heeft genomen om het dagverblijf te gaan bouwen. Bij aankomst heeft hij ons het dagverblijf laten zien waar we de komende week in gaan werken. Er is al heel veel gedaan maar er moet ook nog heel veel gebeuren. Er ligt een stapel gipsplaten die voor het plafond bedoeld zijn. Verder moet er ook behangen worden. Er zijn nog helemaal geen kozijnen en deuren. Er valt dus nog heel wat te doen. Het plaatselijke restaurant zal voor ons koken, vanavond is dat rijst met een soort omelet en worst wat er prima ingaat. Tijdens het eten werd ook bekend gemaakt waar we gaan slapen: de vierde klassers vieren hun feestje in een vreselijk oud huis. Maar alles is keurig verzorgd. De anderen verblijven bij gezinnen in Ton en een dorpje verderop. Het is buiten wel lekker warm maar wel bewolkt, we besluiten nog even naar het voetbalveld te gaan om daar met wat leuke meiden uit het dorp een balletje te gooien. Het wordt hier al gauw donker en we speken nog wat af in het plaatselijke cafe voor biertje. De prijzen zijn voor ons dermate laag dat het op onze lachspieren werkt. Een biertje 0,5 liter kost hier 0,70 cent en een cola 30 cent. Na een intensieve dag is het goed slapen. Ze verwachten ons om9.30 uur voor het ontbijt.